de dissonantie

zelfst.naamw. (v.)

Uitspraak:	[dɪso'nɑn(t)si]
Afbreekpatroon:	dis·so·nan·tie

cognitieve dissonantie

(onaangename spanning door tegenstrijdigheid van gevoelens of gedachten)

• [1] Etym: Lat. dis-sonus = uiteen klinkend, verward klinkend, onwelluidend. - Term uit de stilistiek ter aanduiding van harde en onwelluidende klankeffecten (vgl. consonantie-1) die soms met opzet door dichters worden gebruikt, in Engeland bijv. door Robert Browning en in Nederland door schrijvers uit de tijd...
• [2] Etym: Lat. dis-sonus = uiteen klinkend. - Term uit de verteltheorie waarmee wordt aangeduid dat de verteller bedenkingen heeft bij wat een personage vertelt over zijn gedachten en daden. Wanneer bijv. door een personage wordt gezegd dat hij altijd de waarheid spreekt en de verteller voegt daaraan toe dat ...
• (1) onwelluidend; (2) tegenstrijdigheid in gevoelens of denkbeelden;
• 1) Wanklank
• Term uit de stilistiek ter aanduiding van harde en onwelluidende klankeffecten die soms met opzet door dichters worden gebruikt, in Engeland bijv. door Browning en inNederland door schrijvers uit de tijd van dada. Dissonantie blijft overigens een subjectieve aangelegenheid, omdat niet algemeen vast te stellen...

Toon uitgebreidere definities

• cognitieve dissonantie

Is het 'de dissonantie' of 'het dissonantie'?

Het is 'de dissonantie', want dissonantie is vrouwelijk. Als je het aanwijst is het 'die dissonantie'.

Hoe spel je dissonantie?

dissonantie spel je D I S S O N A N T I E

Zoek dissonantie op Woordenlijst.org
Zoek dissonantie op Google
Zoek dissonantie op Wikipedia